Daglezja zielona Pseudotsuga menziessi

 Daglezja jest długowieczna (żyje kilkaset lat). Młode drzewa mają pokrój szeroko stożkowy i rosnąc na otwartym terenie mogą długo pozostawać nisko ugałęzione. Te rosnące w bezpośrednim sąsiedztwie innych drzew stopniowo tracą dolne gałęzie i wysoko się z nich oczyszczają, odsłaniając prosty pień, pokryty na młodszych okazach gładką, szarą korą, z licznymi, wypukłymi pęcherzami żywicznymi o przyjemnym zapachu, przypominającym zapach jabłek lub cytrusów (podobnie pachną roztarte igły). W starszym wieku (powyżej 100 lat) kora staje się gruba, głęboko spękana, czerwonobrązowa. Daglezja ma gęstą, zwartą, regularną koronę o licznych, silnie rozgałęzionych pędach, pokrytych zimozielonymi, spłaszczonymi, miękkimi igłami, 2–3 cm długości i tępych lub słabo zaostrzonych wierzchołkach. Wierzchnia strona igieł jest jasnozielona, połyskująca, od spodu widoczne są wyraźne, jaśniejsze paski nalotu woskowego. W bardzo surowe zimy igły mogą przemarzać – wtedy brązowieją i opadają. Jednak wiosną drzewo łatwo się regeneruje, wypuszczając liczne, młode igły. Najlepiej rośnie na słonecznych stanowiskach oraz żyznych, głębokich i dostatecznie wilgotnych, próchniczych glebach o odczynie lekko kwaśnym, choć jest rośliną tolerancyjną i dość łatwo przystosowuje się do środowiska. Ze względu na głęboki system korzeniowy jest odporna nawet na dość długie okresy suszy, jednak źle rośnie na glebach stale suchych, piaszczystych, ubogich w składniki pokarmowe i podmokłych. Najlepiej rośnie w wilgotnym klimacie morskim o łagodnych zimach (w Polsce na Pomorzu Zachodnim). W polskich warunkach klimatycznych jest całkowicie odporna na mróz (strefa mrozoodporności 4). Niestety daglezja zielona jest wrażliwa na zanieczyszczenia powietrza, w związku z tym nie nadaje się do sadzenia w okręgach przemysłowych i w dużych miastach, szczególnie w pobliżu większych ciągów komunikacji samochodowej.

Kupujesz: roślinę w doniczce C2 ( 2 litrowej) , wysokości ok. 50-60 cm